دیروز رفته بودم دانشگاه و موقع برگشتن بر خلاف توصیه دکتر تصمیم گرفتم یه خورده راه برم ، حداقل تا ونک . راستش عکس العمل های مردم در قبال کسی که داره لنگان لنگان راه میره خیلی واسم جالب بود :
یه عده فقط و فقط نگاه می کنن . یه جور نگاه خاص . بعضی ها گاهی اصواتی هم با نگاهشون همراه می کنن حاکی از دلسوزی ، ناراحتی و … . بعضی خیلی بی تفاوتن و عده ای دیگه حتی از دستت عصبانی میشن که چرا سرعتشون رو کم کردی یا راهشون رو بستی ! و معمولا کسی واسه کمک پیدا نمیشه .
داشتم به اونایی فکر می کردم که مجبورن یک عمر با معلولیت زندگی کنن.
