هر اجتماع بنابر قواعدی بنا می شود. یکی از این قواعد آداب معاشرت می باشد که به مناسبات بین افراد آن اجتماع گفته می شود. لازمه بقای آن اجتماع رعایت این آداب معاشرت است. چندی است که نکاتی در محافل سمپاد تهران از طرف فرد یا افرادی دیده می شود که به برخی از آن ها اشاره می کنیم:
1- ساده ترین و پیش پاافتاده ترین اصل آداب معاشرت سلام کردن در بدو ورود به هر مکان است. توصیه شده است که سلام کردن بلند و با گرمی و خداحافظی سریع، کوتاه و مختصر انجام شود تا منجر به هم خوردن نظم جلسه نشود.
2- برای ثبات هر گروهی، رعایت نکاتی لازم است که از آنجمله می توان به این نکته اشاره کرد که مشکلات شخصی و همچنین مشکلات فی ما بین دو یا چند نفر از اعضا نبایستی در جلسات گروهی و تصمیم گیری های جمعی وارد گردد؛ چون انرژی منفی ساطع شده از این اختلافات باعث تسری اختلاف در گروه خواهد شد و روان جمع به فنا خواهد رفت.
3- یکی دیگر از مسائلی که باعث از بین رفتن دوستی ها و ایجاد کدورتها می گردد، توقعات بی جاست. حال از هر نوع و قسمی که می خواهد باشد که این توقعات بیجا باعث دلسردی دست اندرکاران خواهد شد.
امید آنکه با رعایت نکات فوق، جمع بهتر و شادتری داشته باشیم.
be eftekhare asaamm ,ye kafe morattaaabb 🙂
داوود جان سلام . نکات با اهمیت و جالبی در مورد رسم و روش دور هم نشینی(پاتوق) گفتی. اینقدر این سه مورد جامع و مانع هست که نمی شه کاملترش کرد.
اما به هر حال اگه همه موقع ورود به جمع سلام می کردند(به خصوص با رعایت کسوت) ، یا منویات و خواسته های قلبی خودشون رو که مورد قبول طرف مقابل نیست، رو کنسل شده تلقی می کردند و بعد هم در موردش اینقدر داستان سرایی نمی کردند که خودشون هم باورشون بشه! خیلی جمع دلنشین تر و قابل تحمل تری میشد. (میگن ملانصرالدین شایعه کرد سر کوچه آش میدن . همه مردم قابلمه به دست می رفتن سر کوچه که آش بگیرن. بعد یه مدت خود ملانصرالدین هم قابلمه به دست، رفت سر کوچه. بهش گفتن تو که میدونی سر کوچه آش نمیدن . کجا میری ؟ گفت یهو دیدی دادن!!).
به شخصه از زحماتی که بابت برپا ماندن جمع سمپادیهای تهران می کشی، ازت متشکرم
احمد جان سلام.
ابتدا از لطفی که به من داری ممنونم.
پست بالا نوشته گروه اصم هست یعنی با همفکری ما سه تن پرداخته و نوشته شده است. فکر کردیم ممکن است دغدغه دوستان دیگر نیز باشد.
به نکته خوبی اشاره کردی؛ امیدوارم که دوستان این مورد را نیز در رفتارهای خود مد نظر قرار دهند.
بارها گفته ام یک فرد نمی تونه یک جمع را تشکیل بدهد تا دیگران در برنامه ها شرکت نکنند جمعی تشکیل نخواهد شد اگر حضور جناب عالی و سایر دوستان در برنامه های مختلف نبود این تلاش ها ثمری نداشت.
چطو شده؟ کسی هم باکیش شده؟ اینا خو نداشتم.
با هم دوست باشت.
داوود نکته ۴ را من اضافه میکنم: حتماً در این جلسات جای اونایی که نیستند را خالی کنید.
راستی جا من خالی 🙂