داستان کوتاه:
به هنگام بازديد از يک بيمارستان روانى، از روانپزشک پرسيدم شما چطور مي‌فهميد که يک بيمار روانى به بسترى شدن در بيمارستان نياز دارد يا نه؟
روانپزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب مي‌کنيم و يک قاشق چايخورى، يک فنجان و يک سطل جلوى بيمار مي‌گذاريم و از او مي‌خواهيم که وان را خالى کند.
روانپزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب مي‌کنيم و يک قاشق چايخورى، يک فنجان و يک سطل جلوى بيمار مي‌گذاريم و از او مي‌خواهيم که وان را خالى کند.
من گفتم: آهان! فهميدم. آدم عادى بايد سطل را بردارد چون بزرگ تر است.
روانپزشک گفت: نه! آدم عادى درپوش زير آب وان را بر مي‌دارد… شما مي‌خواهيد تختتان کنار پنجره باشد؟
نتایج منفجرکننده!:
– راه حل هميشه در گزينه هاي پيشنهادي نيست.
– در حل مشکل و در هنگام تصميم گيري هدفمان يادمان نرود .
– همه راه حل ها هميشه در تير رس نگاه نيست.
