“او نیز گذشت از این گذرگاه / وان کیست که نگذرد از این راه”
حاج محمد تقی برخوردار که به حق پدر صنایع خانگی ایران خوانده می شود، در 27 تیرماه سال جاری روی در نقاب خاک کشید و برای همیشه این جهان پرهیایو را ترک گفت. محمد تقی برخوردار فرزند دوم حاج محمد حسین برخوردار بود که در سال 1303 در یزد چشم به جهان گشود. کار خود را با تجارت در بازار تهران در دهه 20 آغاز کرد و در دهه 40 به عنوان یکی از صنعتگران برجسته اجتماعی-اقتصادی ایران درآمد. 18 ساله بود که به تهران آمد و در تجارتخانه حکیم زاده مشغول به کار شد. از سال 1324 با همکاری برادرانش و به صورت مستقل فعالیت های تجاری خود را ادامه داد. فعالیت هایی که درسال های اولیه دهه 40 و در دوره وزارت علینقی عالیخانی-وزیری که به شدت از فعالیت های بخش خصوصی حمایت می کرد-به اوج شکوفایی خود رسید. تاسیس 13 شرکت صنعتی بزرگ همانند شرکت های پارس الکتریک و پارس توشیبا(پارس خزر) و اشتغال مستقیم بیش از 11هزار نفر ثمره طیبه این فعالیت ها بودند. با پیروزی انقلاب او نیز گرفتار اتهاماتی شد که در آن دوران بر تمامی کارآفرینان زده می شد. اتهاماتی که نهایتا به ملی کردن صنایع بزرگ منجر شد و ختمی بود بر روابط اقتصادی ای که او طی سه دهه از عمر پربرکت خود با نهادهای اقتصادی داخلی و خارجی برقرار کرده بود. اتهاماتی که منجر به مصادره شدن اموال او شد. با این حال او در ایران ماند و همواره بر بازپس گیری موسساتش امیدوار بود. سالها بعد و با فروکش کردن جو انقلابی همه به این باور رسیدند که او کارآفرینی شایسته بوده و مصادره کارخانه های وی نادرست بوده است. باوری که در حد شعار و حرف باقی ماند.
باری، حاج محمد تقی برخوردار از میان ما رفت ولی تجربه های گرانقدرش ماندگار است. تجربه هایی که در کتاب “موقعیت تجار و صاحبان صنایع در عصر پهلوی : زندگی و کارنامه حاج محمد تقی برخوردار” آورده شده است. تجربه هایی که به ما می آموزد باید سخت کوش و صبور بود. خود می گفت که زندگی اول و آخرش کارکردن است. تجربه هایی که به ما می آموزد می باید و می توان ثروتمند بود و در قبال اجتماع خویش مسئول. تجربه هایی که به ما می آموزد می توان تاجر بود و اخلاقی. و تجربه هایی که به ما می آموزد که
دو چیز حاصل عمر است نام نیک و ثواب / وزین دو در گذری کلّ من علیها فان
روحش شاد و راهش پر رهرو باد
خدایش بیامرزد و غریق رحمت کند. کاش کلمه ای بیاموزیم.