غریبه ای در شهر (3)

مرگ محمدعلی؛ اولین تلنگر جدی به عظیم بود. عظیم تمام تلاشش رو کرد تا مراسم تدفین محمدعلی با آبرومندی و بی کم و کاست برگزار بشه. دومین تلنگر جدی رو وقتی خورد که خبر اعدام قریب الوقوع، جواد – رفیق و یار غار زندونش – رو توی روزنامه ها خوند.

                                                                                        ***
جواد، بچه روستاهای اطراف ورامین بود که بعد از ازدواجش به ورامین نقل مکان کرده بود. وقتی عطیم به زندان رفت، جواد دو سه سالی می شد که توی زندون بود. جواد به خاطر سرقت از یه کارخونه به زندان افتاده بود و مثل اکثر زندانی های بند، معتاد بود. اعتیاد جواد به هروئین بود. با ورود عظیم، جواد یه چیزی توی قیافه عظیم دیده بود که خوشش اومده بود. همین هم باعث شده بود که بیشتر به هم نزدیک شوند و کارهاشون رو با هم انجام بدن؛ بطوریکه از باند و باندبازی های موجود در زندان، جواد و عظیم جز دسته رحیم خان – که بخش اعظم ورود مواد به داخل زندان رو بر عهده داشت – محسوب می شدن.
جواد دو سالی قبل از عظیم از زندون بیرون اومده بود و رفته بود سر خونه و زندگیش. زندگی؟ چه زندگی ای؟ یه زن و یه دختر پنج شش ساله داشت. بیکار بود و هر روز بهانه گیرتر می شد. اعتیاد هم مزید بر علت شده بود و با خرده کاری که می کرد زندگیش رو به سختی می چرخوند.
اینطوری که روزنامه ها نوشته بودن جواد ق. به خاطر مصرف مواد، در اوج جنون، زن و دختر نه سالش رو با ضربات چاقو به قتل رسونده بود. جواد علت اینکار رو سوءظن نسبت به همسرش اعلام کرده بود. قتل انجام شده توی ورامین و اطراف سر و صدای زیادی به پا کرد و با تشکیل دادگاه، جواد به اعدام با چوبه دار محکوم شده بود و توی یه روز سرد از آخرین روزای سال؛ ساعت 5 صبح، توی یکی از میدون های اصلی شهر ورامین اعدام شد.

عظیم، اون روز صبح خودشو به ورامین رسونده بود و توی محل حضور داشت. جوادی که اون می شناخت اصلا اهل این حرفا نبود. یعنی، اگرجه آدم بی کله ای بود و اهل دزدی و دعوا و مرافعه و … ولی همیشه از زن و بچش به عنوان تنها امید زندگی اش یاد می کرد و دوست داشت دخترش درس بخونه و خانم دکتر بشه. عظیم توی شلوغی، مادر، پدر -در حالیکه قاب عکسی از دختر و نوه مرحومشون در دست داشتن – و برادر همسر جواد رو دید که گریه کنان منتظر اعدام جواد بودن. بعد از اجرای مقدمات مراسم، جواد با التماس درخواست بخشش کرد ولی پدر همسر مرحومش با گفتن اینکه بچه ما رو به غربت آوردی و در عین غریبی کشتی اعلام کرد که به هیچ وجه از خون دخترش نمیگذره و بی صبرانه منتظر اعدام جواده. بعد از اجرای مراسم و انتقال جسد جواد، در حالیکه خانواده همسرش سجده شکر به جا می آوردن؛ عظیم به تهران بازگشت.
عظیم بچه آخر خونه بود. یه برادر و دو خواهر داشت. مادرش خونه دار بود و پدرش سرکارگر یه شرکت کابلسازی در شهرک های اطراف بود. در عین سادگی، زندگی با نشاطی داشتن و مشکل غیر قابل حلی توی زندگیشون دیده نمی شد. روزی حین کار توی کارخونه؛ پدر دچار آسیب شدیدی شده بود و خون زیادی از بدنش خارج شده بود. بلافاصله با کمک کارگرها به بیمارستان منتقل شده بود و در اونجا با تزریق بسته های خون مشکل برطرف شده بود. به پدر مرخصی داده بودن و فرصت مناسبی بود تا به زیارت امام رضا در مشهد بروند. شیرین ترین خاطره دوران بچگی عظیم به همون سفر مربوط می شد. بعد از پنچ، شش ماه از بازگشت پدر به سر کار و با ظهور علائم بیماری جدیدی به نام ایدز – به خاطر تزریق خون آلوده در بیمارستان – روز به روز حال پدر وخیم تر شد و هر چی پس انداز داشتن خرج بیماری پدر شد. تا اینکه یه ظهر گرم تابستون، پدر دار دنیا رو وداع گفت. در اون موقع عظیم، یازده سال و داداش رضا حدودا پونزده سال داشت. دو خواهرش ازدواج کرده بودن و سر خونه و زندگی خودشون رفته بودن.

از همون بچگی، داداش رضا، مراد و مرجع تمام آمال و آرزوهای عظیم به شمار می رفت. توی تموم کاراش سعی می کرد که از داداش رضا تقلیدکنه. هر جایی دعوایی می کرد یا مواقعی که کمک نیاز داشت از داداش رضا کمک می خواست.
بعد از فوت پدر؛ داداش رضا که احساس مسئوولیت می کرد با وجود علاقه ای که به درس خوندن داشت مجبور به ترک تحصیل شد و برای کار به جای پدر، رهسپار کارخونه کابلسازی شد. داداش رضا، همواره عظیم رو به درس خوندن تشویق می کرد ولی عظیم علیرغم استعداد خوبی که داشت، هیچ وقت دل به درس خوندن نمی داد و می خواست هر چه زودتر مثل داداش رضا سر کار بره. بعد از فوت پدر، تابستون ها و به هنگام تعطیلی مدارس، به مکانیکی حبیب آقا میرفت تا ضمن یادگیری مکانیکی، کمک خرج خونه هم باشه.

ادامه دارد ..