این پست رو گذاشتم تا از غرور ملی بگم .
غرور ملی یعنی تپش قلب یه ملت به خاطر یه اتفاق.
خواستم از چیزی بگم که گاهی، سالی، سکندری سراغمونو می گیره، ولی خب، بازم بودش به از نبودنشه.
از آزادسازی خرمشهر که بگذریم اکثر این اتفاقات ورزشی بوده. هنوز خاطره قهرمانی تیم ملی فوتبالمون توی بازی های آسیایی نود با وجود سن کم یادمه، حادثه ملبورن، دو مدال طلای ساعی درالمپیک، قهرمانی سنگین وزن در وزنه برداری المپیک، قهرمانی بسکتبالیستامون در آسیا و بالاخره بازی دیشب والیبالیستامون مقابل ایتالیا.
ست اول نوید باخت آبرومندانه ای رو می داد، ست دوم یاس وناامیدی را به خونه دلهامون آورد(25-10) اما به یکباره، غرور ملی بازیکنان ما جریحه دار شد، عِرق ملی زنده شد، لازم شد به لاجوردی پوشان ایتالیایی(قهرمان 8 دوره لیگ والیبال جهانی) و نگاه های تمسخر آمیزشان، بفهمانیم که با چه کسانی طرفند. گیم های سوم و چهارم را بردیم تا ترس و اضطراب را در نگاه بازیکنان و مربی تیم ایتالیا ببینیم.
گیم پنجم اما خوب شروع نشد ولی باز بچه ها به خود اومدن و دیگه ما داشتیم اولین شگفتی مسابقات رو رقم می زدیم. با وجود تلاش فرزندان برومند ایران زمین، بازی با حداقل اختلاف واگذار شد. با وجود باخت احساس خوبی داشتم. کاش بودید و اضطراب و همدلی دوستان مرا و ایمان به برتری را در چهره تک تکشان می دیدید، باور کنید ضربا ن قلب هر یک از ما بالای 150 بود، با شادی بازیکنانمان شاد شدیم و با غم هایشان غمگین. کار به جایی رسید که ما از استحقاق تیممان برای برتری صحبت کردیم که اگر اشتباهات داوری نبود شاید محقق می شد. بار دیگر غرور ملی در ما بیدار شد، چیزی که گاهی، سالی، سکندری سراغی از ما می گیرد.
بچه ها متشکریم
از اين عبارت خوشم اومد هرچند غلط املایی داره “سالی، سکندری گاهی سراغمونو می گیره، ولی خب، بازم بودش بعض نبودنشه”
این عکس آتش شعله وری که گذاشتید خیلی واسم جالب بود …
هرچند که حدس می زنم دلیل گذاشتنشو، ولی ترجیح می دم خودتون بگید چی تو اون لحظه تو ذهنتون بوده که این عکسو واسه این پست گذاشتید؟
قزار بود عنوان این پست، آتش غرور ملی باشه. اینکه هر گاه ما سعی کردیم غرور ملی مون رو حفظ کنیم، این آتش شعله ور شده درون ما، همه ی غیر را در خودش سوزونده. اما به پیشنهاد یکی از دوستان، با توجه به محتوای متن، همون عنوان غرور ملی رو انتخاب کردم ولی چون از عکسش خوشم اومد، گذاشتم که باشه.
سلام
بازیو دیدم و همین حس داوود رو من هم داشتم. ای کاش بیشتر به سایر ورزشها به جز فوتبال هم توجه می شد . می بینیم که همین اندک حمایت، باعث موفقیتهای بزرگی برای والیبال و بسکتبال و فوتسال و … شده.
راستی “قهرمانی سنگین وزن در وزنه برداری” اگه منظورت اون هرکول قدیمیه هست که اصلا دیگه کسی باهاش حال نمی کنه …
من این بازی رو ندیدم ولی این احتمال هم وجود داره که تیم حریف دچار غرور شده باشه!
غروری که وقتی تیمای ما دچارش می شن باختمون حتمیه.
واقعا دلاور مردای ایرونی تو این بازی هم مثل همیشه! نشون دادن که هروقت بخوان می تونن فعل خواستن رو صرف کنن!