حتما این داستان رو بارها شنیدید که توی یه قایق، شخصی مشغول سوراخ کردن محل نشستن خویش در قایق بود و وقتی ازش پرسیدن که چرا داری این کار رو انجام میدی؟ جواب داد که من فقط دارم جای خودمو سوراخ می کنم و به بقیه ربطی نداره. و می دونیم که نتیجه چی شد به دلیل سهل انگاری، قایق غرق شد و همه ساکنان رو با خودش به قعر دریا برد. حالا ما برای چی این داستان تکراری رو گفتیم، خدمتتون عرض می کنیم.
همه ما، در یک جامعه و در کنار هم دیگه در حال زندگی کردن هستیم، رفتارهایی که در این جامعه از ما سر میزنه یا جنبه شخصی داره یا عمومی. با تغییری در این تقسیم بندی و با این تعریف که اگه ظاهر امری شخصی باشه ولی حتی کمترین تاثیری روی جامعه داشته باشه هم جزیی از امور عمومی محسوب بشه کلیه رفتارها جنبه عمومی پیدا میکند و برآیندی از همین رفتارهاست که رفتار اجتماعی یک جامعه رو تشکیل میده. نکته ای که هست اینه که کوچکترین رفتارهای ما، تاثیری ناخودآگاه بر روی کلیه روابط اجتماعی اطرافمون داره ( همون اصل اثر پروانه ای) و ما همگی در قبال این رفتارهای اجتماعی مسئول هستیم.
اینکه شخصی بگوید من فقط جایی که خودم نشستم رو سوراخ می کنم و حالا که شما نگرانید با یه پارچه جلوی اونو می گیرم (در واقع با ظاهر سازی، روپوشی برای مشکل پیدا می کنم) اگرچه در ظاهر و برای چند لحظه مشکل رو حل می کنه ولی بعد از گذشتن چند لحظه به دلیل فشار موجود از طرف آب، این پوشش ظاهری کنار رفته و در نهایت منجر به غرق شدن قایق و ساکنین اون میشه. حال این قایق میتونه جامعه امروز ایران، انجمن سمپاد و یا حتی یک اتاق توی یه خوابگاه باشه. سعی کنیم با یه مقدار گذشت، اتحاد و همدلی توی روابطمون، زمینه رو طوری فراهم کنیم که بودن توی این قایق اوقات خوشی رو برای همه مون فراهم کنه.
در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
قطره را تا که به دريا جايي است / پيش صاحب نظران دريايي است
گر ز دريا به کنار آيد زود / شود آن قطره ناچيز که بود
قطره درياست اگر با درياست / ور نه او قطره و دريا درياست
A ball
is a circle, No
beginning, no end.
It keeps us together Like
our Circle of Friends But the
treasure inside for you to see
is the treasure of friendship
You’ve granted to me.
Today I pass the
friendship ball
to you