عید جانها

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم / وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

ای که میان شعر من تلقین شعرم می کنی / گر تن زنم خامش کنم ترسم که فرمان بشکنم

عید هنگامه ای است که قفل زندان ستم، زندان تعلق، زندان گناه، زندان جدایی، زندانی بیگانگی با خویش می شکند و گناهکار در بند آزاد و رها می شود. عید لحظه ای است که خزان نزد بهار، ظلمت پیش پای نور و حقارت مقابل عظمت قربانی شود و به این معنا هر عیدی، عید قربان است.

دشمن خویشیم و یار آنکه ما را می کشد / غرق دریاییم و ما را موج دریا می کشد

زان چنان در پیش او شیرین و خوش جان می دهیم / کان ملک ما را به شهد و شیر و حلوا می کشد

نیست عزرائیل را دست و رهی بر عاشقان / عاشقان عشق را هم عشق و سودا می کشد

خویش فربه می نماییم از پی قربان عید / کان قصاب عاشقان بس خوب و زیبا می کشد

و عید موسم برون رفتن کهنه ها و فرارسیدن نوها و سبز شدن روزگار و ریختن باران و وزیدن نسیم و خندیدن گلهاست.

پنهان مشو که روی تو بر ما مبارکست / نظاره تو بر همه جان​ها مبارکست

یک لحظه سایه از سر ما دورتر مکن / دانسته​ای که سایه عنقا مبارکست

ای بستگان تن به تماشای جان روید / کآخر رسول گفت تماشا مبارکست

ای نوبهار حسن بیا کان هوای خوش / بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست

بر خاکیان جمال بهاران خجسته​ست / بر ماهیان طپیدن دریا مبارکست

ای صد هزار جان مقدس فدای او / کآید به کوی عشق که آن جا مبارکست

هر برگ و هر درخت رسولیست از عدم/ یعنی که کشت​های مصفا مبارکست

چون برگ و چون درخت بگفتند بی​زبان/ بی گوش بشنوید که این​ها مبارکست

دل را مجال نیست که از ذوق دم زند / جان سجده می کند که خدایا مبارک است