سمپاد و بزرگ شدن

کوچیک که بودیم همیشه دوست داشتیم بزرگ بشیم؛ چیزی که حتی معنیشو نمی فهمیدیم! بزرگ شدن فقط قد کشیدن نبود، بزرگ شدن فقط درس خوندن نبود، بزرگ شدن معنیش بزرگ شدن دنیامون بود. باید آدم های بیشتری رو تو دنیامون وارد می کردیم: دوست، معلم، استاد، هم کلاسی، رئیس، همکار و هزار تا غریبه دیگه! آدم هایی که بعضی ها شون کاراشون بخاطر خدا بود و بعضی ها فقط حرفشون از خدا بود! آدم های بزرگی که دل کوچیکی داشتند و آدم های کوچیکی که دل بزرگ! غریبه هایی که دوست بودن و دوست هایی که غریب! مریض هایی که سالم بودن و سالم هایی که مریض! آدم هایی که بعضی وقتها از بودن تو این دنیای آدمیت خسته و نا امیدت می کردن و آدم هایی که امیدوارتر به زندگی! آدم هایی که نمی فهمیدن، خرده شیشه داشتن و بخاطر قدرت داشتنشون اونقدر راحت بهت ظلم می کردن که حتی نعمت خواب راحت رو با ناراحتی بهت حروم می کردن.

آره- بزرگ شدن یه عالمه حرف داشت؛ دنیای بزرگتر، آدم های جور واجور، شرایط سخت و راحت، فرصت ها و تهدیدها… دیگه از اون سرسره ای که فقط باید اول مسیر می نشستی و تا آخر مسیر خوشحال می رفتی خبری نبود.

بزرگ شدن با یک جمع سالم و بزرگ می تونه خیلی زودتر پیش بره، بزرگ شدنی که خیلی معنی داره: با هم بودن، کار گروهی، همکاری، تجربه و از همه مهمتر تحمل دیگران. اینجا بهت فرصت اشتباه کردن رو می دن، فرصت جبران اشتباهت هم می دن، فرصت سنجیده عمل کردن در مقابل اشتباهات دیگران هم می دن، اینجا فرصت انعطاف پذیری و صبور بودن رو بهت می دن (اینجا اونقدر صبرت زیاد می شه که یک سال منتظر عوض شدن عکست می شینی، حالا قهر کنی، ننویسی، بالا بیای، پایین بری کسی محلت نمی ده که نمی ده 😀  )

آره ما الان تو جمعی هستيم که داريم بزرگ می شيم، تو جمعی که همه یزدی هستیم و به اصالت یزدی بودنمون افتخار می کنیم؛ جمعي که با همه بدی هامون یه خوبی بزرگ داریم؛ اینکه اینجا کمتر کسی هست که تو دلش یه ذره خرده شیشه پیدا بشه، اینکه همه همونی هستیم که تو دلمون هستیم، اینکه همه با هم دوستیم، اینکه می تونیم به هم اعتماد کنیم، اینکه همه مون فرصت اشتباه رو به هم می دیم، اینکه اینجا کمتر کسی هست که کاری از دستش بر بیاد و برای همشهریاش انجام نده، اینکه همه مون به بزرگ شدن خودمون و دیگران کمک می کنیم.