گل يا پوچ

راست مي گفت..هنوز هم يادم هست…حرفهايش زيبا بود…سكوت كوتاهش و بلندي آوايش، اشتياق را براي شنيدن سخنانش چندين برابر مي كرد… گرمي كلامش و شيوايي بيانش، آرامش را براي فكر كردن به حرفهايش بيشتر و بيشتر مي كرد…انگار بازي با كلمات را به خوبي مي دانست وخوب مي دانست چگونه قواعد اين فن را در حرفهايش به كار برد و اين حرفهايش را تاثير گذارتر مي كرد…گاهي وقتها جاي فعل وفاعلش را عوض مي كرد؛ گاهي زمان را براي ابتداي جمله هايش به كار مي برد، شايد مي خواست با لباس هاي اتوكشيده اش تناقض نظم و چيدمان را را زير سوال برد…

براي هر حرفش مثالي مي آورد، گويي كه تمام اتفاقات تاريخ را تجربه كرده است… نورانيت چهره اش، حرفهاي صادقانه اش را بيشتر و بيشتر به دل مي نشاند…بر خلاف چهره آرامش دل پر تلاطمي داشت…  صداي سوزناك و لرزانش و چهره چين و چرك خورده اش، گواه قابل قبولي براي دردهاي تحمل كرده اش بود… درد جامعه را به زيبايي تحليل مي كرد؛ گويا به خوب طعمش را چشيده بود…براي اثبات حرفهايش از سخنان بزرگان مي گفت؛ شعر مي گفت و بعضي جاها آيه هاي قرآن را مي خواند.. حرف هايش گذر زمان را بي معني مي ساخت … انگار حرفهايش بيشتراز يك حرف بود؛ حرف هايش خيلي حرف بود … بگذاريد از حرفهايش بگويم..مي گفت.ت… مي گفت.. صبر كنيد مي گفت….انگارصفحات بايگاني ذهنم ياري نمي دهد. يادم نمي آيد..

به نظر شما هدف نويسنده از نوشتن اين مطلب چه بوده است :

الف ) نويسنده مي خواسته از مرض آلزايمرش شكايت كند.

ب ) نويسنده مي خواسته خواننده را سركار بگذارد.

پ ) نويسنده مي خواسته فضا را متشنج كند.

ت ) نويسنده مي خواسته به صورت غير مستقيم يك فرد خاص را مثال بزند..مثلا يك فرد سياسي، يك فرد مذهبي، يك شاعر يك دوست و ساير………………(لطفا مشخص فرماييد)

ث ) نويسنده مي خواسته افرادي را مثال بزند كه نه به خاطر حرفشان بلكه به خاطر طرز حرف زدنشان سخنران شده اند.

ج ) نويسنده خودش هم نمي دانسته چه منظوري داشته است.

چ ) نويسنده مي خواسته كاربرد صفت و موصوف را نشان دهد.