ما سمپادی‌های مقیم مرکز

بنام خداوند گیتی فروز                              همان آفریننده شام و روز

خداوند خاک و خداوند مور                          کزو گشته عالم  پر از عشق و نور

همان کس که چون عزم بنیاد کرد                 جهان را به یکباره آباد کرد

چو شش روز خلق جهان کرد او                   پس از آن به فکری فرو رفت او

که جمعی کند خلق کان تک بُود                   یک از بهترین ها بلا شک بود

گروهی همه پر ز شور و شعف                   جهانی زند بهرشان سوت و کف

چو اندیشه ها کرد ایزد بدان                       چنین بر ملائک بگفت ناگهان

که چندی جوانند در پایتخت                         گرفتار درسند و کار، سخت سخت

همه شان ز استان یزد آمدند                      پی دانش و کار و مزد آمدند

همه در یکی مدرسه بوده اند                     همه بخت خود خوب آزموده اند

ز سمپاد و فرزانگان بوده اند                       همه جزئی از نخبگان بوده اند

کنون نیز تحصیل علم می کنند                    که آینده بر خلق خدمت کنند

یکی شان مهندس ، یکی شان مدیر             یکی شان پزشک و یکی شان دبیر

خداوند آنگاه آهی کشید                           پس از آن به گوش ملائک دمید

که افسوس!کز هم جدا مانده اند                 و هر یک به سویی پراکنده اند

چه نیکوست گر گرد هم جمع شوند            گهی آگه از صحّت هم شوند

و اینگونه شد جمع سمپاد جمع                  ز هر گوشه ای همچو پروانه،شمع

و هرروز برجمع افزوده گشت                     خیال خداوند آسوده گشت

که اینک توانند این بچه ها                          همه دست در دست هم یکصدا

برآرند فریاد شادی ز خویش                       بسی منسجم، متحد تر ز پیش

و اکنون چه جمعی ست! پرشوروحال           که ذکرش نگنجد در این یک مقال

کنون عزم کردم حکایت کنم                        ز افراد این جمع روایت کنم

بیا گویمت شرح احوالشان                         شوی آگه از جمع باحالشان…

بُود سید و سرور جمع ما                           مدیر”آمیناوا”، نعمت رضا

نشاط است و الحق که اونعمتی ست         خدا خود نگهداردش،لُعبتی ست!

دو دسته ست در بینشان پرصدا                  مبادا بیندیشی از هم جدا!

یکی شان خروجی هفتاد ونه                     دگرجمع هشتادویک، اۥه و اۥه!

ز هفتاد ونه می کنم من شروع                   به رسم ادب،احترام و خضوع

یکی حمزه است و همی غالب است           که او خنده هایش بسی جالب است

علوم سیاسی بُود رشته اش                     ضرر کرده هر کس که نشناخته اش

دگر راحله باشد و میرعَلَم                         “ی” اش را به اجبار گرفتم قلم

که ۰۲۱ را چوبنیان نهاد                             خدایش هر آنچه بخواهد دهاد!

همی کار او ارّه و مار و مور                        مبادا بگویی به او حرف زور!

دگر احمد است و سمیعی ست او            براستی که باحال رفیقی ست او

به آواز دارد صدایی قشنگ                      هم او«چشم» بازیست پرشوخ وشنگ

محق است ومهساست نامش دگر             دو سه جین رفیقش بُود دور و بَر

نفهمیده ام چیست!مهندس؟ پزشک؟          اگر وب بلاگش نخواندی زرشک!!!

مهیلاست نام دگر عضوشان                       که دادفرنیا هست فامیلشان

چه گویم؟ نجیب است وساکت مدام             پرازداد و فرّ و وقار و مرام!

و حالا یک از بهترین هایشان                      که بسیار نیکوست اخلاقشان

چه پرسی؟ که پیداست،ویداست او           به ظرفیت و جنبه یکتاست او

دهد “توسعه” بیمه را او همی                   خدایش کند بیمه از هر غمی

و اما خفن های هشتاد ویک                     بگویم به تو نامشان یک به یک

از آنجا که تنگ آمده قافیه                          برا هر یکیشان دوبیت کافیه!

یکی رادمرد است وسیناست او                 همیشه حواس جمع وبیناست او

بُود پایه کوه و دربند او                          دمادم پر ازشور و لبخند او

به علم مکانیک over گشته است          همی عازم ونکوور گشته است

دگر بوتراب است و داود نام                   بسی تیزوباهوش وخاموش ورام!

ولی وای از آندم که قاطی کند              بیا وببین چه بساطی کند!!!

بُود زارچ شهرودیارش همی                  چه نیکو رفیقی وخوش همدمی

چو احسان مختار را دیده ای                 تو بی حد واندازه خندیده ای

چو این قند لب میگشاید به حرف           تو را دل زخنده رود غشّ وضعف

شناسی تومهدی؟همان عاقلی ست      به انصاف وحق بچه باحالیست

ز احسان نگه دار او را تو دور                  وگرنه زخنده روی تا به گور!

نظام الحسینی ست،  سیدعلی…         “رضا” یش نگنجید بعد علی

ز آبادی عزّ، شجر پیشه است                طرفدار “استاد” همّیشه است

سخن بس بگفتم زهشتادویک              ولی صبرکن! زان میان مانده یک

ز الهام یزدان کنون گوش کن                 دگر عضوها را فراموش کن

هم اوتیزهوش است وهم شیک وپیک    به گفتاروکردار واندیشه نیک

اهورایی وپاک و نیکوسرشت                 ز روز ازل نامش ایزد نوشت

واینک جوانک ترین عضوشان                  که فرزانه است و زفرزانگان

چوکاجی شنیدی بدان خودهم اوست    اگرغُرزند می کند ازتوپوست!

نجوم و ستاره، مه و آسمان                  نماندند از دست او در امان

و اکنون دهم شرح راجع به خود             که ناگه نپنداریم چون نخود

گهی “ممد” و گه “مَمَل” گفته اند           گهی عاقل و گه مَچَل گفته اند

مخاطَب،مخاطِب، مخا و مخی                به هیکل مرا گفته اند چون نخی!!!

همه گونه دوست و رفیق داشته ام         نبوده ست تخمی که نگذاشته ام!

چو در قافیه سخت آشفته ام                 در آن بیت قبلی چنین گفته ام

چنین باشد احوال “سمپاد” ما                تو گر دوست داری کنی یاد ما

همیشه سری زن به ۰۲۱                     که خوانی بلاگ های ما یک به یک